Slackline - nowy rodzaj ekstremalnej rozrywki
Slackline lub slakline (z ang. slacker – leniuch; albo slack - luzować, luźny, oraz line – linia).
Jest to dyscyplina sportowa polegająca na chodzeniu po specjalnych taśmach (liniach), które są rozpięte między stacjami (dobrze zamocowanymi obiektami). W przeciwieństwie do chodzenia po linie, gdzie używa się mocno napiętego metalowego kabla o okrągłym przekroju, w slackline stosuje się taśmy o różnej szerokości, strukturze i nie napina się ich na sztywno. Zasady balansowania również różnią się od tych stosowanych przez akrobatów cyrkowych.
Gdzie i jak powstał slackline
Jak to często bywa, ten modny sport został wynaleziony zupełnie przypadkowo – na początku lat 80. XX wieku w Stanach Zjednoczonych (park narodowy Yosemite w Kalifornii) na terenie wspinaczkowym. W momentach, kiedy z powodu deszczu lub innych przyczyn nie można było trenować, młodzi wspinacze próbowali chodzić po łańcuchach, którymi zwykle otacza się parkingi.
Następnie pojawili się entuzjaści – Adam Grosowsky i Jeff Ellington – którzy wpadli na pomysł użycia taśm wspinaczkowych do slackline’u i przenieśli tę zabawę na teren obozu wspinaczkowego. Z czasem, przemieszczając się z jednego obozu wspinaczkowego do drugiego, nowa rozrywka zdobyła popularność na całym świecie.
Jak wybrać lornetkę Producenci urządzeń optycznych oferują bardzo szeroki wybór lornetek. Jak wybrać lornetkę do różnych celów, przeczytaj w naszym artykule.
W ośrodku narciarskim Szeregesz co roku odpoczywają setki tysięcy narciarzy i snowboardzistów. Jeśli jeszcze nie słyszałeś o tym wspaniałym miejscu, koniecznie przeczytaj nasz artykuł .
Obecnie slackline można nazwać modnym sportem, lecz nie zajmują się nim wyłącznie sportowcy – jest on także aktywnie wykorzystywany w fitnessie. Faktycznie, podczas chodzenia po luźno napiętej taśmie rozwija się koordynację ruchową, umiejętność koncentracji, poczucie równowagi. Nic dziwnego, że zajęcia slackline’em są włączane w proces treningowy skateboardzistów, jeźdźców, wspinaczy, narciarzy i innych sportowców, dla których ważne są te cechy.
Najczęściej do zajęć wykorzystuje się nylonową taśmę o szerokości od 2,6 do 6 cm lub metalowy kabel o średnicy od 3 do 6 mm. Oprócz samego chodzenia, przeważnie uprawia się także bieganie, skakanie oraz wykonywanie różnych trików.
Różne rodzaje slackline’u
Highline - taśma na wysokości
Trickline lub Lowline – sama nazwa wskazuje, że jest to „nisko zawieszona taśma”, czyli lina znajduje się na wysokości nie wyższej niż poziom bioder. Ułatwia to organizację zajęć, ale należy zapewnić miękkie podłoże, takie jak piasek lub trawa, na wypadek upadku.
Longline – „długa taśma”. Dystans może wynosić ponad 100 metrów. W tym przypadku głównym celem jest wytrzymałość i utrzymanie równowagi, minimalizując drgania taśmy.
Freestyle-line, inaczej Rodeo – jak sugeruje nazwa, taśma jest bardzo luźno napięta, co czyni utrzymanie równowagi niezwykle trudnym. Triki są tu rzadkością, a najważniejsze jest przejście na drugą stronę taśmy. Uważa się, że po opanowaniu rodeo longline staje się znacznie łatwiejszy.
Highline – taśma na wysokości. To sport dla ludzi o silnej psychice, ponieważ wysokość zaczyna się od 3 metrów, a górna granica praktycznie nie istnieje.
Waterline - taśma rozpięta nad wodą. Tu również występują różne warianty – jeśli woda nie jest zbyt głęboka, ograniczenia dotyczą jedynie chodzenia. Dopiero przy większej głębokości można wykonywać trudniejsze skoki na taśmie, ponieważ ewentualny upadek do wody jest mniej ryzykowny. Zawody stają się trudniejsze, jeśli taśma jest zawieszona nad płynącą wodą, co dodatkowo dekoncentruje uczestnika.
Waterline - slackline nad wodą
17. Jumpline – skoki na taśmie. To bardzo młoda odmiana slackline’u, mająca zaledwie 6 lat. Taśma jest napięta jak w lowline, ale jest bardziej elastyczna, specjalnie zaprojektowana do skoków. Tu nie liczy się dystans (rzadko przekracza 15 metrów), lecz umiejętności w wykonywaniu trików, takich jak obroty, salta, czy skoki z taśmy na ziemię i z powrotem. Zazwyczaj używa się kilku rzędów taśm, które są częścią występu.
- Darkline lub Nightline – jak można się domyślić, chodzi tu o przechodzenie po taśmie w ciemności, kiedy sportowiec może polegać wyłącznie na swoim słuchu i poczuciu równowagi.
Rope-jumping Czy wiedzieliście, że rope-jumping powstał dzięki alpiniscie, który spadł z wysokości, ale miał dobrą asekurację?
O wspinaczce i jej odmianach można dowiedzieć się z innego naszego artykułu.
Fingerboard zawdzięcza swoją nazwę słowom finger (palec) i board (deska). Ten termin oznacza “deskę do jazdy na palcach”. Więcej szczegółów tutaj .
Sztuczki w slackline
Po slackline można nie tylko chodzić
Do najprostszych trików należą chodzenie, obrót o 180 i 360 stopni, przysiad na jedno kolano. Następnie pojawiają się ruchy taneczne, a rozwój umiejętności prowadzi aż do zaawansowanych elementów akrobatycznych.
Jak każda dyscyplina sportowa, slackline posiada swoją międzynarodową federację (World Slackline Federation). Od 2010 roku regularnie odbywają się zawody, podczas których kompetentne jury ocenia trudność i różnorodność trików, technikę ich wykonania, wysokość skoków oraz widowiskowość występu. Turnieje organizowane są na różnych szczeblach, począwszy od zawodów miejskich po mistrzostwa świata.
13 sierpnia 2006 roku w Norwegii na płaskowyżu Kjerag zarejestrowano rekord świata w wysokości – Christian Schou przeszedł przez wąwóz na wysokości 1000 metrów.
Slackline to doskonała okazja, aby hartować charakter, rozwijać się fizycznie i regularnie doświadczać dawki adrenaliny. Ważne jest tylko, aby organizacją treningów, doborem oraz mocowaniem sprzętu zajmowali się specjaliści – zapewnia to przyjemność i brak ryzyka.
Wideo
Przejście po slackline na dużej wysokości, jak już wiecie, nazywa się highline. Tym razem jednak grupa entuzjastów wymyśliła coś niezwykłego: przejście po slackline pomiędzy dwoma balonami na ogrzane powietrze! Zobaczcie na wideo, co im się udało osiągnąć:
