Base jumping wymaga poważnego przygotowania
Prawdopodobnie zawsze będą istnieli ludzie, którzy odczuwają ciągły brak adrenaliny. Najbardziej niespokojne chłopcy i dziewczęta, dorastając, stale szukają nowych przygód. Niezadowoleni z nadmiernie zwyczajowego rytmu życia, starają się zaspokoić swój “głód adrenaliny,” wybierając najbardziej ekstremalne rozrywki i sporty na ziemi, wodzie i w powietrzu.
Skoki
Stojąc na samym krańcu solidnej platformy i patrząc w otaczającą cię pustkę, odrzucić wszelkie lęki i skoczyć! Poczuj choćby kilka sekund nieopisane uczucie swobodnego spadania, polegając wyłącznie na sprawności sprzętu i wyposażenia! Czyż to nie jest przezwyciężenie samego siebie, szczyt wyrzutu adrenaliny we krwi?
To właśnie charakteryzuje kilka ekstremalnych rodzajów sportu i aktywnego wypoczynku, które noszą wspólną nazwę – skoki (od angielskiego jump – skakać). Mowa o bungee jumpingu, rope jumpingu i base jumpingu.
Co ciekawe, coś na kształt tych ekstremalnych rozrywek było dawniej niezwykle popularne. W latach 30-tych XX wieku radziecka młodzież ogarnęła swoista “paraszutowa psychoza.” Niezbędnym elementem parków rozrywki w miastach była wieża spadochronowa OSOAWIAHIM (poprzednik DOSAAF). W weekendy ustawiały się tam długie kolejki chętnych do wykonania swojego pierwszego skoku, który dla wielu był początkiem drogi do podboju nieba. Zainteresowanie było tak ogromne, że na zabawach w tych samych parkach młodzi mężczyźni bez odznaki spadochroniarza nie byli nawet uznawani przez dziewczęta za odpowiednich partnerów.
Jak pokonać lęk wysokości O tym, jak pokonać lęk wysokości , przeczytacie w artykule na temat akrofobii.
Motocykle - sport prawdziwych mężczyzn. A quady są jeszcze lepsze! Przeczytajcie o quadach.
Bungee jumping
Bungee Jumping
Ten rodzaj sportu ekstremalnego i rozrywki należy do najbardziej dostępnych w dzisiejszych czasach i jest często wykorzystywany jako atrakcja. W języku rosyjskim bywa nazywany “tarzanką,” choć jest to nieco mylące. Polega on na skoku głową w dół z dużej wysokości z elastyczną liną przymocowaną do nóg, która delikatnie spowalnia swobodne opadanie, ponownie wznosi skoczka w górę – i tak aż do całkowitego zatrzymania.
Ta egzotyczna rozrywka pojawiła się stosunkowo niedawno – pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku w Anglii. Z początku budziła wiele kontrowersji i była niechętnie przyjmowana przez władze. Jednak dzięki entuzjazmowi “pionierów” z czasem uzyskała ona oficjalne uznanie, a takie atrakcje można dziś znaleźć w wielu krajach.
Największą popularnością cieszą się wysokie mosty. Prawdopodobnie dlatego, że łatwiej jest skoczyć, gdy widzimy wodę poniżej, a nie skały czy twardą ziemię. Najbardziej odważni skoczkowie wykonują skoki z różnych obiektów – z Wieży Eiffla, z wiszących mostów nad alpejskimi wąwozami, a nawet z wodospadów.
Popularność tego ekstremalnego sportu osiągnęła takie szczyty, że zaczęto budować specjalne wieże do bungee jumpingu, które przyciągają fanów z całego świata. Najbardziej zaawansowani sportowcy, używając specjalnych systemów mocowania, potrafią w trakcie lotu wykonywać skomplikowane akrobacje.
Jak w każdym sporcie, także w bungee jumpingu nie brakuje rekordów. Najbardziej ekstremalny skok został wykonany przez Australijczyka A.J. Hacketta z wieży telewizyjnej w Makau (Chiny) z wysokości 233 metrów! Wcześniej długo utrzymywał się rekord wysokości 220 metrów – tama Verzasca w szwajcarskich Alpach.
Rope jumping
Rope Jumping
Według pewnej legendy, ten rodzaj sportu ekstremalnego narodził się zupełnie przypadkowo. W 1989 roku amerykański alpinista Dan Osman podczas wspinaczki na jedną z górskich szczytów spadł w dół i przeżył tylko dzięki solidnemu zabezpieczeniu. Jednak niepowtarzalne wrażenie swobodnego spadania dostarczyło mu tyle pozytywnych emocji, że przeprowadził całą serię celowych “upadków,” co stało się początkiem nowego rodzaju ekstremalnych przeżyć.
Istota rope jumpingu polega na tym, że sportowiec skacze z wysokości w sprzęcie alpinistycznym. Po fazie swobodnego spadania skomplikowany system asekuracyjny i amortyzacyjny pochłania energię skoku, a skoczek zawisa w normalnej dla człowieka pozycji – głową w górę, w określonej odległości od przeszkody.
Zazwyczaj społeczność rope jumperów to zgrana drużyna z własnymi inżynierami i technikami, zwiadowcami i organizatorami. Jest oczywiste, że taki rodzaj ekstremalnych skoków wymaga doskonałych kwalifikacji personelu oraz najwyższej jakości używanego wyposażenia. Wszystkie elementy, które stanowią podstawową lub dynamiczną część systemu sprzętu do skoków, charakteryzują się ogromnym zapasem wytrzymałości i są obowiązkowo dublowane (a w niektórych przypadkach mają kilka poziomów zabezpieczeń).
Deskorolka na dwóch kołach Deskorolka to popularny sport z solidną historią. Natomiast deskorolka na dwóch kołach pojawiła się stosunkowo niedawno. Styl jazdy na niej drastycznie różni się od klasycznego.
Dla miłośników zimowych przygód na snowboardzie i nartach – nasz materiał o ośrodku narciarskim Abzakowo.
Jak wybrać lornetkę na wędrówki, wędkowanie lub polowania, znajdziesz w artykule pod adresem .
Rope jumping ma swoją linię rekordów:
Najwyższy skok, jaki wykonano na terenie byłego Związku Radzieckiego, został zrealizowany przez petersburski zespół RAPT na Krymie, na górze Shaan-Kaya. Punkt odskoku znajdował się na wysokości 230 metrów, a odcinek swobodnego spadania wyniósł 150 metrów.
Przez ponad 12 lat utrzymywał się światowy rekord założyciela tego sportu, Dana Osmana. W 1998 roku, w parku narodowym Yosemite, wykonał udany skok z wysokości 304,8 metra. Niestety, w tym samym roku, podczas próby poprawienia swojego osiągnięcia, sportowiec tragicznie zginął.
Obecne mistrzostwo świata należy do rosyjskiego zespołu RAPT i ukraińskiej ekipy ROCK`N`ROPE (Zaporoże). W jednym dniu, 14 lipca 2010 roku, sportowcy wykonali skoki z wysokości 355 metrów z górskiego szczytu Kjerag (Norwegia). Faza swobodnego spadania wyniosła 280 metrów. Jak twierdzili sami sportowcy, mogli tę wartość przekroczyć, jednak celowo pozostawili sobie margines na przyszłe osiągnięcia.
BASE jumping
Base Jumping
To prawdopodobnie pewnego rodzaju „wyższa szkoła jazdy” w całej linii ekstremalnych sportów skokowych. Skoki z wysokich nieruchomych obiektów przy użyciu specjalnego spadochronu wymagają od wykonawców najwyższego poziomu przygotowania psychologicznego i fizycznego.
Co ciekawe, pierwszy w historii taki skok został udokumentowany już pod koniec XVIII wieku – w 1783 roku francuski fizyk i inżynier Louis Sébastien Lenormand zaprezentował szerokiej publiczności możliwości swojego „parasola”, zeskakując z wieży obserwatorium w Montpellier. Motywacje naukowca były humanistyczne – widział w tym jeden z możliwych sposobów ratowania ludzi uwięzionych w płomieniach podczas pożarów w wysokich budynkach.
Intensywny rozwój tego kierunku rozpoczął się dopiero w ubiegłym stuleciu. W 1912 roku odbył się skok ze Statui Wolności, a w kolejnych latach skoczkowie stopniowo zdobywali wiele znanych budowli czy naturalnych szczytów.
Nazwa „base jumping” pojawiła się dopiero w 1978 roku za sprawą jednego z „ojców założycieli” i ideologów tego ekstremalnego sportu, Carla Boenisha.
Pomimo pozornego podobieństwa do tradycyjnego spadochroniarstwa, BASE jest wyjątkowy ze względu na swoje unikalne cechy:
Skoki są wykonywane z niskich wysokości, co wymaga od sportowca najwyższej koncentracji i perfekcyjnej kontroli nad ciałem. Skoczek nie ma czasu na naprawianie błędu.
Skoczek nie ma żadnych środków asekuracji. W przeciwieństwie do zwykłych spadochroniarzy, nie jest wyposażony w zapasowy spadochron – na tych wysokościach jego użycie jest po prostu niemożliwe. Swoje życie sportowiec powierza jednemu, starannie dobranemu i starannie spakowanemu zestawowi.
Aby zostać base jumperem, trzeba chyba mieć w sobie pewną obsesję. Trudno sobie wyobrazić, że dla kilku minut swobodnego lotu sportowiec czasami godzinami wspina się na najwyższy na świecie komin przemysłowy w Ekibastuzie (420 metrów) czy zdobywa górski szczyt! A jak wysoki musi być w tym celu poziom przygotowania fizycznego! Ponadto nie we wszystkich krajach sport ten jest mile widziany, a w niektórych jest ściśle zabroniony, co oznacza, że poszukiwanie odpowiednich wysokich obiektów niemal zawsze wiąże się z dodatkowymi trudnościami.
Mimo to liczba base jumperów rośnie z każdym rokiem, a zdobywane przez nich „szczyty” się mnożą. W Rosji powstała nawet zorganizowana asocjacja – ekipa „Rosyjski Projekt Ekstremalny”, uważana za jedną z najlepszych i najbardziej przygotowanych na świecie.
