Ekstremalne wyścigi motocykli, ciężarówek i traktorów w błocie

Wyścigi jeepów w błocie Istnieje całkiem liczna grupa ludzi, których w ogóle nie martwi jedna z głównych rosyjskich „bied” – drogi. Co więcej, celowo szukają miejsc z minimalną siecią drogową, pełnych trudno dostępnych odcinków i przeszkód. Mowa o miłośnikach jednego z najbardziej ekstremalnych technicznych rodzajów sportu i wypoczynku – off-roadu.

Zasadniczo off-road (ang. off-road – poza drogą) to pokonywanie nierównego terenu i bezdroży za pomocą pojazdów, samochodów lub nawet motocykli. Brakuje tu sztywnych reguł, z wyjątkiem dużych międzynarodowych rajdów – organizatorzy zawodów opracowują zasady indywidualnie pod każdy trasę, turniej lub festiwal. Zadanie na pozór jest proste – próbować dotrzeć do mety z minimalnymi stratami, najlepiej wyprzedzając rywali. Jednak co najważniejsze – udać się pokonać trasę!

W Rosji ta dyscyplina motorsportu zdobyła ogromną popularność – bezkresne przestrzenie i mnogość dziewiczych terenów temu sprzyjają. Europejscy zawodnicy nawet nam zazdroszczą – takie możliwości do treningów i zawodów! Nic dziwnego, że w wielu miastach kraju powstały kluby off-roadowe, a rajdy trofi i rajdy po Rosji cieszą się dużą popularnością.

Waveboard O nowym rodzaju deski na kółkach – waveboardzie przeczytasz na naszej stronie.
Producenci sprzętu optycznego oferują szeroką gamę lornetek na wyprawy, polowania czy wędkowanie. W wyborze odpowiedniego modelu pomoże Ci ten artykuł .

Z historii rosyjskiego off-roadu

Uczestnicy rajdu samochodowego Historia takich klubów amatorskich zaczęła się w naszym kraju na początku lat 90. Jednak już w latach 30. XX wieku odbywały się rajdy samochodowe, które – w warunkach praktycznie nierozwiniętej sieci drogowej – można śmiało uznać za off-road. Nie sposób nie przypomnieć sobie znanej powieści satyrycznej „Złote cielę” z kultowym hasłem Ostapa Bendera: „Uderzmy rajdem samochodowym w bezdroża i niechlujstwo!”

Jednym z najbardziej znaczących i rozbudowanych rajdów tamtych czasów był ten z 1933 roku. W tym czasie świeżo uruchomiono Gorkowski Zakład Samochodowy, a zakłady AMO (późniejsze ZIL) nabierały rozpędu. Postanowiono przetestować możliwości krajowej techniki w najbardziej ekstremalnych warunkach oraz porównać ją z zagranicznymi modelami.

Trasa na mapie Na start wyruszyły 23 załogi – sześć samochodów osobowych GAZ-A, sześć półciężarówek GAZ-AA, dwa prototypowe pojazdy trzyosiowe GAZ-AAA oraz jeden model eksperymentalny NATI-GAZ, cztery ciężarówki AMO-3 o ładowności 2,5 tony, trzy trzyosiowe Fordy-Timken i jeden Ford-AA.

Nawet według dzisiejszych standardów i przy współczesnych samochodach terenowych trasa uchodzi za ekstremalną. Start miał miejsce w Moskwie, skąd samochody ruszyły do Gorkiego, wzdłuż Wołgi do Samary, a następnie skręciły w kierunku Orenburga.

Za tym miastem zaczynały się bezkresne kazachskie stepy aż do wybrzeża Morza Aralskiego. Następnie kluczowymi punktami były Taszkent, Samarkanda, Buchara i Czardżou. Stamtąd rozpoczynał się najtrudniejszy odcinek przez „Czarne Piaski” – pustynię Kara-kum – aż do Krasnowodzka nad Morzem Kaspijskim.

Oprócz całkowitych bezdroży dużym problemem była woda, dlatego trasę planowano od studni do studni. Praktycznie brakowało środków nawigacyjnych, korzystano z doświadczenia lokalnych turkmeńskich przewodników. W kabinach samochodów temperatura sięgała 75 stopni, system chłodzenia przegrzewał się, co zmuszało załogi do wykorzystywania zapasów wody pitnej.

Niektóre odcinki pojazdy trzeba było praktycznie „nosić na rękach”. W warunkach pustyni najlepiej sprawdziły się trzyosiowe pojazdy oraz te z szerokimi oponami – wówczas określanymi jako „balonowe”.

Po przeprawie promem przez Morze Kaspijskie rajd kontynuowano przez Baku, Tbilisi, Rostów, Charków, Tułę, a zakończył się 30 września 1933 roku w Moskwie.

Wynik był zdumiewający – wszystkie pojazdy dotarły do mety, nie zanotowano też żadnych strat wśród załóg. W ciągu niespełna trzech miesięcy pokonano 9400 kilometrów, z czego tylko nieco ponad 2000 stanowiły drogi utwardzone o niezbyt wysokiej jakości, reszta to drogi wiejskie, trasy karawanowe, a 1200 kilometrów – całkowite bezdroża.

Видео "Как научиться паркуру" Obejrzyj wideo o tym, jak nauczyć się parkouru w naszym artykule “Parkour jako styl życia”.
O ośrodku narciarskim Szeregesz słyszało już wiele osób. Jeśli jeszcze nie wiesz o najlepszym miejscu dla narciarzy i snowboardzistów, odwiedź tę stronę .
Ponadto mamy historię o najstarszym i największym ośrodku narciarskim w Rosji - Dombaju. Przeczytaj pod tym adresem .

Rozwój współczesnego rosyjskiego ruchu off-roadowego

Wyścigi ciężarówek w błocie Ale wróćmy do współczesności.

Oczywiście wielu mieszkańców wsi siłą rzeczy musiało zajmować się off-roadem, dlatego w tych rejonach niezwykle popularne były pojazdy o zwiększonej zdolności terenowej – GAZ-69, UAZ, trzyosiowy z napędem na wszystkie koła ZiŁ-131, GAZ-66, ŁuAZ, a także jedyny w swoim rodzaju samochód osobowy WAZ-2121 „Niwa”.

To wszystko jest zrozumiałe i logiczne – takie było życie. Ale żeby z własnej woli wjeżdżać swoim samochodem w bezdroża i sprawdzać jego skrajne możliwości? Tak, są tacy ekstremiści i jest ich niemało.

Impuls do zorganizowanego rozwoju off-roadu w Rosji dały słynne zawody „Camel Trophy”, które w 1990 roku odbyły się na terenie Związku Radzieckiego w Syberii. Wyniki zawodów okazały się triumfem radzieckiej drużyny, szeroko omawianym w prasie i telewizji.

Jednak dla amatorów dostanie się na takie zawody było praktycznie niemożliwe. Aby się zorganizować, w Moskwie zebrała się grupa entuzjastów pod przewodnictwem Michaiła Snarskiego i Tarasa Niecziporenko, którzy postanowili znaleźć fundusze i stworzyć rosyjski klub – „Russian Off-road Center”.

Wyścigi 'Niv' w terenie Wysiłki zakończyły się sukcesem i już w 1993 roku pod egidą klubu odbyły się pierwsze zawody w Zwenigorodzie. Ponadto w Pałacu Pionierów na Wzgórzach Worobiowych powstała coś na kształt sekcji sportowej, która z czasem otrzymała dobrze znaną teraz nazwę „Klub 4x4”.

Pałeczkę przejęła północna stolica – w 1995 roku w Petersburgu powstał „Off-road & 4x4 Club”, który regularnie uczestniczył w „Arctic Trophy”, popularnych wśród europejskich sportowców zawodach.

Od 1997 roku stworzono własną markę – „Ładoga Trophy” w rejonie największego jeziora Europy, która szybko zdobyła wysoką renomę i od tamtej pory stała się jednym z najbardziej poszukiwanych szlaków, gromadzącym corocznie setki uczestników.

Teraz prawdopodobnie każdy większy (a czasem i mniejszy) rosyjski miasto może się pochwalić własnymi klubami. Znacznie rozszerzyła się także geografia rajdów, ekspedycji, festiwali i zawodów. Popularnością cieszą się trasy na Kaukazie Północnym, na Górnym Wołdze – „Susanin Trophy”, w lasach i bagnach Białorusi, na stepach Ukrainy, na Uralu i wielu innych regionach.

Rosyjscy off-roaderzy są stałymi uczestnikami międzynarodowych zawodów zarówno rangi rajdów, jak i trophy-rejsów.

Jaskinia Marmurowa na Krymie O „Jaskini Marmurowej” na Krymie i innych najbardziej znanych jaskiniach w przestrzeni postradzieckiej można dowiedzieć się na wskazanej stronie.
Stosunkowo młoda forma domowej rozrywki – fingerboard. Czy należy traktować go jako odmianę skateboardingu lub wręcz sport ekstremalny? Twoją opinię napisz w komentarzach na stronie .

Jakie są cechy organizowanych zawodów?

Trophy-rejsy

Wyścigi jeepów w terenie Zazwyczaj ten rodzaj zawodów nie wymaga od uczestników skoncentrowania się wyłącznie na prędkości pokonywania trasy. Główne znaczenie ma tutaj pełne pokonanie wyznaczonych odcinków i tras liniowych w ustalonym limicie czasu. Załoga (zazwyczaj w samochodach są to dwie osoby – kierowca i pilot) otrzymuje zadanie na każdy etap zawodów – tzw. roadbook.

Trudność polega na tym, że oprócz prowadzenia samochodu w warunkach całkowitego bezdroża, zespoły muszą samodzielnie orientować się w terenie za pomocą nawigacji GPS lub dołączonych do zadania map topograficznych.

Istnieją także specjalne odcinki – o podwyższonej trudności, z przeszkodami naturalnymi lub sztucznymi, na których zwycięstwo zależy od czasu ich pokonania.

Oczywiście, aby wziąć udział w takich zawodach, konieczne jest staranne przygotowanie swojego pojazdu – rola wsparcia technicznego jest tutaj niezwykle istotna. Zdarza się, że pojazdy są tak gruntownie przerobione, że z pierwotnego modelu pozostaje jedynie wizualne podobieństwo. Organizatorzy biorą to jednak pod uwagę i dzielą uczestników na kilka kategorii:

Grupa „Rajd” – standardowe SUV-y w wersji fabrycznej;
Grupa TR-1 – samochody po niewielkich modyfikacjach;
Grupa TR-2 – pojazdy z zaawansowanym przygotowaniem;
Grupa TR-3 – ręcznie konstruowane terenówki lub pojazdy modyfikowane bez praktycznie żadnych ograniczeń.

Istnieje również kilka kategorii dla motocykli i quadów. Jak zwykle, większość rajdów tzw. “off-roadowych” ma charakter otwartych zawodów, na które można zarejestrować się wcześniej u ich organizatorów.

Rodzime „Nivy” i „UAZ-y” są nieodłącznymi uczestnikami wszystkich rajdów terenowych organizowanych na terenie Rosji, a wizualnie nie ustępują takim markom jak Suzuki, Nissan czy Mercedes.

Rajdy terenowe

Wyścigi UAZ-ów w terenie To już poważniejszy etap rywalizacji w off-roadzie. Rajdy terenowe to wielodniowe wyścigi na dużych dystansach, gdzie duże znaczenie ma prędkość pokonywania trasy.

Rozróżnia się krótkie rajdy, do 1200 kilometrów, zwane Baja, rajdy na dystansie do 6,5 tys. kilometrów i trwające do 10 dni, oraz maratony.

Najbardziej spektakularny maraton odbył się w 1992 roku na trasie Paryż-Moskwa-Pekin. Długość trasy przekroczyła 17 tysięcy kilometrów, a jej pokonanie zajęło kierowcom cały miesiąc. Rosyjski przemysł motoryzacyjny ma się czym chwalić – drugie miejsce w klasyfikacji generalnej zajęła nasza drużyna na „Ładzie-Samarze”, wyprzedzając zarówno „Mitsubishi”, jak i „Nissana”, oraz „Volkswagena”!

Najpopularniejszym rajdem terenowym był bieg „Paryż-Dakar”, który jednak został odwołany z powodów bezpieczeństwa.

Sportowcom jednak zawsze znajdzie się miejsce, w którym mogą się wykazać. Na przykład ogromną popularność zdobywa rajd „Jedwabny Szlak”.

Rajdy terenowe mają własną klasyfikację grup motocykli i samochodów, uwzględniającą rodzaj pojazdu, stopień jego modyfikacji i wagę, a także rodzaj stosowanego paliwa.

Wyścigi Kamazów w błocie Nieodzownymi uczestnikami są zawsze pojazdy klasy T-4 – ciężarówki z napędem na cztery koła o masie ponad 3,5 tony. One także dzielą się na kilka kategorii – T-4.1 – z minimalnymi ulepszeniami, oraz T-4.2 – ze znacznymi modyfikacjami w granicach limitów określonych przez organizatorów zawodów.

I znów nie sposób nie cieszyć się z osiągnięć rodaków – drużyna z Nabierieżnych Czełnów „KAMAZ MASTER” to wielokrotny mistrz i medalista mistrzostw świata oraz najbardziej prestiżowych rajdów terenowych. Tylko rajd „Paryż-Dakar” wygrali siedem razy! A przecież konkurencja jest wyjątkowo silna – holenderskie „DAF”, niemieckie „Mercedes-Benz” i czeskie „LIAZ”.

Motocykliści również dzielą się na trzy klasy, w zależności od zaawansowania swoich maszyn – production, super-production oraz quady .

Artykuły o sporcie zwykle kończą się wezwaniem – „uprawiajcie ten sport, jest bardzo zdrowy” itp. W przypadku off-roadu trudno to powiedzieć. Wymaga on chyba jakiegoś wewnętrznego zapału, niezrozumiałej dla wielu innych osobistej motywacji, by postawić na szali swoje zdrowie i niemałe środki, aby doświadczyć nieopisaną przyjemność z szaleńczej jazdy w zupełnym terenie.