Αναρριχητές
Αναμφίβολα, κανένα άρθρο δεν μπορεί να χωρέσει την ιστορία όλων των διάσημων, διακεκριμένων και λιγότερο γνωστών αναρριχητών της Ρωσίας.
Αυτό το νέο άθλημα εξελίσσεται με μεγάλα βήματα, άλλοτε με πιο ήρεμο ρυθμό, άλλοτε με νέα άλματα προς τα εμπρός και πάνω, γεννώντας διαρκώς νέους ήρωες.
Χωρίς να επιδιώκουμε την πρωτοτυπία ή να θέλουμε να προσβάλουμε κάποιον από τους αναρριχητές, ας θυμηθούμε κάποιους από την ομάδα των Ρώσων αναρριχητών.
Στις Ρίζες
Αδελφοί Αμπαλάκοφ
Φυσικά, αυτοί που θα ανοίξουν αυτήν την τιμητική λίστα είναι οι αδελφοί Αμπαλάκοφ. Αν και είναι γνωστοί κυρίως ως αλπινιστές, και η συνεισφορά τους στην ανάπτυξη του αλπινισμού είναι αδιαμφισβήτητη, ξεκίνησαν το αθλητικό τους ταξίδι στις Στήλες του Κρασνογιάρσκ. Εκεί, υπό την καθοδήγηση των αδελφών Μπεζνάσκο, έμαθαν την
τεχνική της αναρρίχησης
.
Οι μοίρες των δύο αδελφών εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Ο μεγαλύτερος, Βιτάλι Μιχαΐλοβιτς (1906-1992), έζησε μια μακρά ζωή. Ήταν όχι μόνο κατακτητής κορυφών (όπως οι κορυφές Λένιν και Νίκη, συνολικά περίπου 150 αναρριχητικές διαδρομές διαφορετικών επιπέδων δυσκολίας), αλλά και κατασκευαστής πάνω από 100 εφευρέσεων για την ορειβασία (όπως το σακίδιο). Υπήρχε ακόμα και ένα αστείο για την «εποχή Αμπαλάκοφ», όπου υπήρχαν το σακίδιο, το παντελόνι και οι ζώνες Αμπαλάκοφ…
Ο Βιτάλι Μιχαΐλοβιτς Αμπαλάκοφ ίδρυσε μια πραγματική σχολή αλπινισμού. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Βασικές Αρχές της Ορειβασίας», που γράφτηκε το 1941 και παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.
Ο μικρότερος, Γιεβγκένι Μιχαΐλοβιτς (1907-1948), έζησε μια πιο σύντομη ζωή και πέθανε υπό ασαφείς συνθήκες στη Μόσχα. Ωστόσο, ήταν ο πρώτος που κατέκτησε 13 υψηλές κορυφές. Τι σημαίνει να είσαι πρωτοπόρος! Πόσο θάρρος και δεξιοτεχνία απαιτείται για να περάσεις από μέρη όπου κανένας δεν έχει βρεθεί πριν. Ήταν βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και επίσης γνωστός ως σπουδαίος γλύπτης, μαθητής του Β.Ι. Μούχινα (δημιουργού του αγάλματος «Εργάτης και Κολλεκτιβίστρια»).
Οι Αναρριχητές της Αγίας Πετρούπολης (Λένινγκραντ)
Β.Β. Μαρκέλοφ, 1975
Στα δάση της Καρελίας υπάρχουν τα Κοντινά και τα Μακρινά Βράχια – εκεί συγκεντρώνονταν και συνεχίζουν να συγκεντρώνονται για
προπονήσεις οι αναρριχητές
της Λένινγκραντ. Πιθανότατα χάρη σε αυτούς τους βράχους δημιουργήθηκε μια τόσο ισχυρή ομάδα.
Εκεί αναπτύχθηκε μια αρκετά μεγάλη κοινότητα αναρριχητών: Β.Γ. Στάριτσκι, Β.Β. Μαρκέλοφ, οι μαθητές του Α.Μαρτιούσοφ και Α.Σαμόιλοφ, Γ.Γκαβρίλοφ, Ε.Λομπάτσοφ, Γ.Μανόιλοφ, Α.Λιπτσίνσκι.
Βίκτορ Μαρκέλοφ (1943) στέφθηκε πρωταθλητής ΕΣΣΔ στην αναρρίχηση 13 φορές, με περίπου 150 αναρριχητικές διαδρομές στο ενεργητικό του. Ξεκίνησε να ασχολείται με την αναρρίχηση το 1963, με την ενθάρρυνση του πατέρα του, που ήταν αλπινιστής. Δεν άφησε ποτέ το πάθος του, αν και τα βουνά του πήραν την αγαπημένη του: το 1990, σκοτώθηκε η σύζυγός του Όλγα (απόλυτη πρωταθλήτρια ΕΣΣΔ το 1973 στην αναρρίχηση).
Ο Βίκτορ Βίκτοροβιτς Μαρκέλοφ είναι θρύλος της αναρρίχησης της Λένινγκραντ.
Πέρα από την ενασχόλησή του ως προπονητής, συμμετέχει σε φεστιβάλ αναρρίχησης, διδάσκει στο Πολυτεχνικό Πανεπιστήμιο. Έχει δύο ενήλικες κόρες, και στα 64 του απέκτησε έναν γιο, τον οποίο μεγαλώνει τώρα.
Πριν από πενήντα χρόνια, σκαρφάλωνε σε βράχους με κολλητές παντόφλες, χωρίς καμία ιδέα για αναρριχητικά παπούτσια . Με ενθουσιασμό έψαχνε για παντόφλες σε όλη τη χώρα, πεπεισμένος ότι ήταν η καλύτερη υπόδηση για την αναρρίχηση.
Οι Αναρριχητές του Κρασνογιάρσκ
В.Г.Путинцев (в центре)
Οι Στήλες του Κρασνογιάρσκ ανέδειξαν επίσης μια μεγάλη ομάδα αναρριχητών.
Πρώτα απ’ όλα, αξίζει να θυμηθούμε τον προπονητή πολλών αναρριχητών του Κρασνογιάρσκ, Β.Γ. Πούτιντσεφ. Είναι το μοναδικό άτομο που έχει λάβει τον τίτλο του Επίτιμου Προπονητή ΕΣΣΔ στην αναρρίχηση.
Σε ηλικία 66 ετών, ο Β.Γ. Πούτιντσεφ κατέκτησε την υψηλότερη κορυφή της ΕΣΣΔ – την Κορυφή της Κομμουνιστικής. Εκεί άφησε ένα σημείωμα για τον επόμενο που θα κατακτήσει την κορυφή σε μεγαλύτερη ηλικία.
Ο Βλαντιμίρ Γκριγκόριεβιτς οργάνωσε την πρώτη σχολή αναρρίχησης στην ΕΣΣΔ το 1975 και εκπαίδευσε περισσότερους από εκατό βραβευμένους αναρριχητές. Ανάμεσά τους: Αλεξάντερ Γκουμπάνοφ, Αλεξάντερ Ντέμιν, Νικολάι Μολτιανσκί, Γιούρι Αντρέγιεφ, Βαλέρι Μπαλέζιν, Γιούλια Κρουπένινα, Γκαλίνα Γκουτορίνα, Νίνα Ντομπρόβα.
Александр Губанов (справа)
Αλεξάντερ Γκουμπάνοφ (1948) ήταν πολλές φορές πρωταθλητής Ρωσίας και κόσμου στην αναρρίχηση. Είναι Επίτιμος Αθλητής και Επίτιμος Προπονητής.
Η αναρριχητική του βιογραφία περιλαμβάνει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες. Το 1973 συμμετείχε σε διεθνείς αγώνες στη Μεγάλη Βρετανία. Έτυχε, κατά τη διάρκεια των αγώνων, να αποσπαστεί ο ελβετικός σύνδεσμος: ένας αναρριχητής χάθηκε, ενώ μία αναρριχήτρια έμεινε μετέωρη στο σχοινί , αφού είχε χάσει τις αισθήσεις της. Ενώ οι ξένοι αθλητές βρέθηκαν σε αδιέξοδο προσπαθώντας να αποφασίσουν τι να κάνουν, ο Γκουμπάνοφ σκαρφάλωσε ελεύθερα 40 μέτρα κάθετου τοίχου και έσωσε τη συναθλήτρια. Το ηρωικό του κατόρθωμα το πραγματοποίησε φορώντας γαλότσες (το μοναδικό υπόδημα των Σοβιετικών αναρριχητών εκείνη την εποχή!).
Οι γαλότσες του Αλεξάντρ Γκουμπάνοφ εκτίθενται στο Εθνικό Μουσείο Ορειβασίας της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Αλεξάντρ Γκουμπάνοφ είναι πατέρας έξι παιδιών! Ζει στο Κρασνογιάρσκ και παρακολουθεί ανελλιπώς όλες τις εκθέσεις τέχνης της πόλης. Ένας άνθρωπος με απίστευτη σεμνότητα και νεανική ψυχή.
Βαλέρι Μπαλεζίν
Βαλέρι Μπαλεζίν (1953): Ήρθε να αντικαταστήσει τους δύο Αλεξάντερ (Γκουμπάνοφ και Ντέμιν). Ασχολήθηκε με την αναρρίχηση γοητευμένος από την ομορφιά των Στηλών του Κρασνογιάρσκ.
Θεωρείται ο πιο διακεκριμένος, καθώς έχει κερδίσει περισσότερα από 60 μετάλλια. Κράτησε τα πρωτεία για 15 χρόνια. Ήταν ο μοναδικός κάτοχος του τίτλου “Διεθνής Μάστερ του Αθλητισμού” στην ΕΣΣΔ για δύο κατηγορίες: την ορειβασία και την αναρρίχηση.
Η ψυχραιμία και η ηρεμία του δημιουργούσαν πολλές ιστορίες. Η ψυχραιμία του τον βοηθούσε να πρωτοστατεί στα πιο δύσκολα βράχινα περάσματα, ανοίγοντας τον δρόμο για τους υπόλοιπους. Σύμφωνα με τους φίλους του, μόνο αυτός μπορούσε να “διαβάσει” έναν τοίχο, τον οποίο δεν είχε ξαναδοκιμάσει.
Σήμερα ασχολείται με την εκπαίδευση νέων αθλητών, και οι μαθητές του επιτυγχάνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα με αξιοζήλευτη σταθερότητα.
Γυναίκες
Το άθλημα αυτό δεν επέτρεψε αρχικά τη συμμετοχή της ωραίας πλευράς της ανθρωπότητας. Μόλις τη δεκαετία του 1960 εμφανίστηκαν γυναικείες διαδρομές στους αγώνες. Πολλά γυναικεία ονόματα έχουν γραφτεί στην ιστορία της αναρρίχησης:
η Αλματιανή (αργότερα εκπροσωπούσε το Κρασνογιάρσκ) Μ.Σπίτσινα,
οι Λενιγκραντές Ν.Κοραμπλίνα, Ν.Νοβίκοβα, Β.Βίντρικ, Ο.Μαρκέλοβα, Γ.Σαγκανένκο,
η Μοσχοβίτισσα Ν.Τιμοφέεβα,
οι Κρασνογιαρκές Δ.Ντομπρόβα, Ν.Βερσινίνα.
Γκαλίνα Σαγκανένκο
Γκαλίνα Σαγκανένκο (1940): Σήμερα είναι διδάκτωρ κοινωνιολογικών επιστημών, καθηγήτρια και διδάσκει στο πανεπιστήμιο πολιτισμού και τέχνης της Αγίας Πετρούπολης.
Η Γ.Σαγκανένκο έγινε επτά φορές πρωταθλήτρια Λενινγκράντ σε διαφορετικές κατηγορίες αναρρίχησης. Είχε, επίσης, κι άλλες αθλητικές επιτυχίες. Στην αναρρίχηση βρέθηκε έπειτα από τη γυμναστική, με την οποία είχε ασχοληθεί πολλά χρόνια, αλλά η αναρρίχηση τελικά υπερτέρησε.
Ήταν υποψήφια για τον τίτλο της Μάστερ του Αθλητισμού τόσο στην αναρρίχηση όσο και στην ορειβασία. Η νεαρή Γκαλίνα ήταν γνωστή στους κύκλους των αναρριχητών ως “Μαύρος πάνθηρας”.
Οι εκπαιδευτικές ικανότητές της έδωσαν επίσης εξαιρετικά αποτελέσματα. Η μαθήτριά της Ν.Νοβίκοβα (Πουτίτσεβα) ξεπέρασε τη δασκάλα της και έγινε έξι φορές πρωταθλήτρια ΕΣΣΔ στην αναρρίχηση.
Νίνα Νοβίκοβα
Νίνα Νοβίκοβα (1944): Αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα φυσικής αγωγής και αθλητισμού του Κρατικού Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης.
Η Νίνα Τιμοφέεβνα διατηρεί τη φυσική της κατάσταση μέχρι σήμερα. Διαθέτει ομάδα ομοϊδεατών, βετεράνων της αναρρίχησης , που δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να παραμελήσουν την εκπαίδευσή τους και συνεχίζουν να συμμετέχουν σε αγώνες μέχρι και σήμερα.
Το 2013, η Νίνα Τιμοφέεβνα Νοβίκοβα έγινε πρωταθλήτρια στην ατομική αναρρίχηση σε διεθνείς αγώνες.
Η καριέρα της στην αναρρίχηση ξεκίνησε όταν σπούδαζε στο Λένινγκραντ. Η βάση για τις καλές της επιδόσεις στην αναρρίχηση ήταν η ενασχόλησή της με τη γυμναστική. Αρχικά την προσέλκυσε όχι τόσο η αναρρίχηση, αλλά η συντροφικότητα στην ορειβατική λέσχη και οι εξορμήσεις στους βράχους της Καρελίας. Το 1967, στους αγώνες της Κριμαίας, εντυπωσιάστηκε από την εμφάνιση του διάσημου αναρριχητή Μ. Χεργιάνι (τώρα υπάρχει ένας βράχος στην Κριμαία με το όνομά του).
Αυτοί είναι, λοιπόν, οι αθλητές-αναρριχητές! Ο καθένας έχει τη δική του μοίρα, αλλά όλοι τους ενώθηκαν από την αγάπη για αυτό το συναρπαστικό, λίγο επικίνδυνο άθλημα, που αναπτύσσει όχι μόνο τις σωματικές αλλά και τις νοητικές και ανθρώπινες ιδιότητες.
Φως στη μνήμη όσων έφυγαν! Υγεία και μακροζωία σε όσους βρίσκονται ακόμα κοντά μας! Νίκες στους νέους!
Βίντεο
Ο ύμνος των αναρριχητών:
