اسکیجورینگ: ماجراجویی وحشی زمستانی که احتمالاً هرگز درباره آن نشنیده‌اید

برای آن‌هایی که همیشه به دنبال آدرنالین هستند، پیدا کردن چیزی جدید در زمستان می‌تواند دشوار باشد. احتمالاً تاکنون اسکی کوهستان، اسنوبرد، ناتوربان و حتی صعود چند قله را امتحان کرده‌اید. پس حالا چه کاری می‌توانید انجام دهید؟

اسکیجورینگ می‌تواند وحشیانه‌ترین و غیرمعمول‌ترین تجربه ورزشی در میان سرگرمی‌های زمستانی باشد.

تاریخچه اسکیجورینگ

همه چیز از دوره تب طلا در اواخر قرن نوزدهم آغاز شد. جویندگان طلایی که به خانه بازمی‌گشتند، روشی جدید برای حرکت با سورتمه‌های سگ، که توسط بومیان مناطق شمالی آمریکا استفاده می‌شد، معرفی کردند. مهاجرانی از اسکاندیناوی هم به نوبه خود، سنت دیگری را به آمریکا آوردند: بستن اسب به سورتمه‌ها و حتی اسکی‌ها.

مسابقات اسکیجورینگ با گوزن‌ها در جشنواره‌های محلی شمال روسیه

اولین اشاره به استفاده از حیوان برای کشیدن انسان روی “اسکی‌ها” در منابع فارسی مربوط به هزار سال پیش پیدا شده است. در آن زمان صحبت از سگ‌ها بود و مکان‌های توصیف‌شده شامل آلتا‌ی، مغولستان و قزاقستان می‌شد.

کلمه skikjøring نروژی است و به معنای “اسکی‌سواری” است. در ابتدا این روش به پستچی‌های پیاده کمک می‌کرد تا سریع‌تر در مناطق شهری حرکت کنند و به شکارچیان امکان می‌داد تا تله‌های خود را بررسی کنند. برای کشیدن اسکی‌ها از گوزن‌ها، اسب‌ها و سگ‌ها برای قرن‌ها استفاده شده است. با ظهور اسنوموبیل‌ها و تله‌کابین‌ها، اسکیجورینگ به یک ورزش مستقل تبدیل شد.

سیر تاریخی اسکیجورینگ در ورزش تقریباً به این صورت است:

در دهه ۱۹۰۰، اسکیجورینگ اسب به آمریکای شمالی رسید. در سال ۱۹۱۵ در دریاچه لیک‌پلاسید (ایالت نیویورک) این ورزش به سرگرمی اصلی تبدیل شد و به تدریج در جشن‌های زمستانی دارتموث محبوب شد.
در فرانسه و سوئیس، این ورزش در سال‌های ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۴ به اوج محبوبیت رسید و در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ اروپایی‌ها اسکی‌های خود را به موتورسیکلت‌ها و خودروها متصل کردند.
در سال ۱۹۲۸، این دیسیپلین به همراه مسابقات گشت‌های نظامی در بازی‌های المپیک زمستانی به نمایش گذاشته شد. ارقام دیگری هم ذکر شده است: سال ۱۹۰۱.
اولین مسابقه در المپیک ۱۹۲۸
در دهه ۱۹۳۰ در وایومینگ و کلرادو مسابقات دو نفره در خیابان‌های برفی مناطق کوهستانی این ایالت‌ها رایج شد.
سال ۱۹۳۶، نیویورک
سربازان بازگشته از جنگ جهانی دوم از لشکر دهم (لشکر “سربازان اسکی”) به گسترش این ورزش در ایالات متحده کمک کردند و اصول مسابقات حرفه‌ای را پایه‌گذاری کردند.
۱۹۶۴، نورت‌اوکس
امروزه مرکز اسکیجورینگ در اروپا در سوئیس و شهر سنت‌موریتس است. در رویداد White Turf در این شهر، مسابقات اسب‌دوانی روی برف، مسابقات ارابه‌سواری و دیگر ورزش‌های زمستانی غیرمعمول نیز برگزار می‌شود. در آمریکا، Colorado، مونتانا، اورگان، ویسکانسین و داکوتای جنوبی میزبان مسابقات محبوب اسکیجورینگ با اسب‌ها و سگ‌ها هستند.
IFSS یا فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های سورتمه‌سگ‌ها (دفتر مرکزی در بروکسل، بلژیک)، هر ساله میزبان مسابقات جهانی اسکیجورینگ با سگ است. IFSS تلاش می‌کند عضویت در کمیته بین‌المللی المپیک را به دست آورد.
این دیسیپلین ممکن است در سال ۲۰۲۶ به لیست المپیک بپیوندد، هرچند که برای چندین دهه در سراسر جهان قهرمانان خود را جشن گرفته است. سازمان Skijor International، LLC و Skijor USA در این زمینه فعالیت می‌کنند.

اسکیجورینگ با سگ‌ها

شما اسکی را دوست دارید. یک سگ دارید که وزنش بیش از ۱۵ کیلو است. فوق‌العاده! شما می‌توانید اسکیجورینگ کنید! این تفریح گروهی است و برای موفقیت در آن باید با دوست چهارپا‌ی خود “برابرانه” ارتباط برقرار کنید، چند فرمان جدید را یاد دهید و برخی تجهیزات را تهیه کنید. در ادامه با کارشناسان این حوزه آشنا می‌شویم و اصول اولیه اسکیجورینگ با سگ‌ها شامل فرمان‌ها، تجهیزات و گام‌های ابتدایی را بررسی می‌کنیم.

شرایط اساسی برای اسکی با سگ خود:

سگ شما باید به اندازه شما عاشق زمستان باشد. در غیر این صورت، این تفریح برای شما هر دو جذاب نخواهد بود. اشتیاق سرشار سگ برای دویدن با “زبانی آویزان” ممکن است در شرایط دیگر مشکل‌ساز باشد، اما نه در اینجا.
مطمئن شوید که سگتان سالم است و منع پزشکی برای این نوع فعالیت ندارد. زانوها و کمر شما هم باید در وضعیت خوبی باشند.
اگر به تازگی اسکی را آغاز کرده‌اید، بهتر است قبل از اضافه کردن سگ به تمرینات، ابتدا خودتان مهارت کافی کسب کنید، زیرا افتادن‌های مکرر اجتناب‌ناپذیر است. این وضعیت ممکن است باعث شود حیوان استرس بگیرد و پیش از تجربه لذت اسکیجورینگ، علاقه‌اش را از دست بدهد.
انجام اسکی‌جورینگ با هر نژاد سگی ممکن است، اما وزن سگ نباید کمتر از ۱۵ کیلوگرم باشد. یک دوست کوچک ممکن است پر از شور و اشتیاق باشد، اما این کار برای سلامت او ایمن نیست.

Агент К-9 Белль и ее куратор, Аляска 2016

دستورات اصلی باید بی‌چون‌وچرا اجرا شوند. یادگیری چند فرمان جدید مختص اسکی برای سگ کار دشواری نیست. واکنش سریع رمز کنترل و حفاظت از آسیب‌ها است. سخت‌ترین بخش این است که به سگ بفهمانید که در هنگام کشیدن طناب در حالت مهار آزاد است این کار را انجام دهد، اما در سایر مواقع نه.
یک کمربند و یک طناب کشسان لازم است. حتی می‌توانید از کمربندهای ورزشی یا کوهنوردی استفاده کنید. همچنین می‌توانید کمربند ویژه اسکی‌جورینگ خریداری کنید. طناب-طناب‌کشی باید بخشی کشسان داشته باشد که از افتادن و آسیب‌دیدگی شما هنگام شروع ناگهانی جلوگیری کند. جزئیات بیشتری درباره تجهیزات در ادامه آمده است.
یک مهار باکیفیت و راحت ضروری است. برای دویدن‌های طولانی‌تر شاید به لباس‌های مختلف یا حتی کفش مخصوص سگ نیاز داشته باشید.

تجهیزات مورد نیاز برای اسکی‌جورینگ

بدون یک جفت اسکی مخصوص دویدن اقدامی نمی‌توان کرد، اما چیز خاص دیگری لازم ندارید. ضمناً، بسیاری از حیوانات از اسکی می‌ترسند یا سعی می‌کنند با آن بازی کنند، بنابراین سگ خود را از قبل با تجهیزات اسکی‌تان آشنا کنید.

skijoring-amunizija

مهار یا تسمه – مهم‌ترین بخش تجهیزات است. سگ باید در مهار راحت و ایمن باشد، زیرا نمی‌تواند هر لحظه شما را متوقف کند و بخواهد تسمه‌های ناراحت‌کننده را بردارید. می‌توانید کمربند مخصوص اسکی‌جورینگ و کنیکراس را خودتان بدوزید، مانند همین مهار.

در ابتدا مهار را در پیاده‌روی‌های معمولی استفاده کنید تا سگ به آن عادت کند. حتماً این کار را با تشویق و غذای تشویقی همراه کنید. این‌گونه می‌توانید اندازه و راحتی تجهیزات را بررسی کنید بدون اینکه اولین تمرین را با گردن یا پهلوهای زخمی سگ خراب کنید. هرگز سگ را بدون نظارت در مهار رها نکنید.

کفش مخصوص سگ‌ها – همیشه موضوعی بحث‌برانگیز است. اگر قصد ندارید سگ خود را به کفش عادت بدهید، باید به‌طور مرتب پاهایش را از نظر تاول‌های یخی بررسی کنید. بااین‌حال، در طول جلسات اسکی‌جورینگ، استفاده از کفش کاملاً قابل‌توجیه است.

snarjazhenie-dla-skidjoringa

به تجهیزات لازم، من همچنین یک محفظه آب را اضافه می‌کنم. هرگز اجازه ندهید سگتان “برف بخورد.” حتی در محیط‌های باز ممکن است شیشه‌های شکسته و سایر اشیاء خطرناک وجود داشته باشند، چه برسد به خطر ابتلا به سرماخوردگی.

از کجا شروع کنیم

اگر در اسکی تازه‌کار هستید، بهتر است چند درس در مورد اسکی روی زمین‌های ناهموار بگیرید. در مناطق دوردست یا بک‌کانتری، با برف عمیق روبرو خواهید شد و سگ شما به ایجاد مسیر کمک می‌کند. برای این منظور به اسکی‌های پهن با نوک کمی خمیده نیاز دارید.

برخی از سگ‌ها در مهار کاملاً احساس طبیعی دارند، زیرا تمامی این فرایند غریزه‌های طبیعی‌شان را تحریک می‌کند. به برخی دیگر باید وقت بیشتری برای آموزش و فهم اینکه صاحبشان از آن‌ها چه می‌خواهد، داده شود. اگر سگ ابتدا هیجان‌زده می‌شود، سریع ناامید نشوید و صبور باشید.

skijoring dog

اولین جلسات اسکی کوتاه باشد و همیشه قبل از اینکه شریک چهارپای شما نشانه‌های خستگی نشان دهد، تمام کنید. این باعث کاهش علاقه او به فعالیت نمی‌شود. مسیرهای هموار را برای تمرین انتخاب کنید؛ سگ معمولاً بهترین عملکرد را در مسیرهای آشنا و ساده دارد. به‌عنوان شروع، می‌توانید از یک پارک محلی استفاده کنید.

مؤثرترین روش برای آموزش به سگ‌تان این است که با سگی که قبلاً اسکی‌جور کرده همراه شوید، زیرا سگ شما با تقلید از دیگری یاد می‌گیرد. سخت‌ترین بخش آموزش این است که او یاد بگیرد سرعت ثابتی را حفظ کند. اولین گام این است که او را به میزان مشخصی از کشش در طناب عادت دهید: در شروع کار برای چند ثانیه طناب را کمی بکشید و اجازه ندهید سگ بی‌هدف حرکت کند و به کشش واکنش نشان دهد. شاید در این مرحله به کمک یک همراه نیاز داشته باشید که سگ را کنترل کند. ضمناً، منابع زیادی در دسترس است که در آن‌ها به شما یاد می‌دهند چگونه به سگ خود آموزش دهید تا کشیدن را یاد بگیرد (هرچند این کار عجیب به نظر برسد).

دستورهای اصلی برای اسکی‌جورینگ

برای ارتباط با سگ هنگام اسکی، باید چند دستور و سیگنال جدید یاد بگیرید. می‌توانید از کلمات خودتان استفاده کنید یا از لیست سنتی همکاران غربی بهره بگیرید:

“لاین آوت”: سگ موقعیت شروع را می‌گیرد و طناب را می‌کشد. شروع نباید دقیقاً کنار پای اسکی‌باز باشد.
“هایک” یا “هُدو”: سیگنال شروع حرکت.
“چپ” و “راست”: تمرین تغییر جهت در مسیرهایی که تغییر جهت اجباری دارند بسیار راحت است. برخی سگ‌ها چند ثانیه برای “پردازش دستور” نیاز دارند، بنابراین سعی کنید دستور پیچیدن را زودتر بدهید.
“استاپ”: شروع به ترمز کنید و سپس دستور دهید. در برخی موارد، سگ ممکن است مقاومت اسکی‌ها را به‌عنوان سیگنالی برای کشش بیشتر در نظر بگیرد.
“ایزی”: کاهش سرعت.
“راند”: چرخش ۱۸۰ درجه و بازگشت به نقطه شروع.

شاید شما و گوُفی‌تان قهرمان اسکی نشوید، اما قطعاً کلی لذت خواهید برد.

اسکی‌جورینگ با اسب‌ها

این یک مسابقه تیمی سه‌نفره است: اسکی‌باز، سوارکار و اسب. اسکی‌جورینگ با اسب‌ها یکی از هیجان‌انگیزترین راه‌ها برای تفریح در زمستان است؛ این یک نوع دیوانگی زمستانی است!

Скиджоринг на лошадях جوهره ماجرا چیست: یک اسکی‌باز یا اسنوبردسوار سعی می‌کند طناب یدک‌کشی را نگه داشته و با سرعت ۶۰ کیلومتر در ساعت که یک اسب مسابقه‌ای از روی دریاچه یخ‌زده یا میدان پوشیده از برف حرکت می‌کند، تعادل خود را حفظ کند. اسب به سرعت اسکی‌باز را در ابتدای مسیر می‌کشد و وظیفه اصلی او این است که در ابتدای راه تعادل خود را از دست ندهد. همیشه در این رقابت یک سوارکار حضور ندارد، که این سرگرمی را حتی خطرناک‌تر و غیرقابل‌کنترل‌تر می‌کند.

مانند بسیاری از ورزش‌های زمستانی، در اسکیدجورینگ نیز افراد دچار شکستگی دنده‌ها، پاها و آسیب‌دیدگی زانو می‌شوند. اسب‌ها همیشه به سوارکار گوش نمی‌دهند و اغلب از مسیر تعیین‌شده مسابقه پیروی نمی‌کنند. در اسکیدجورینگ با اسب، هیچ ثبات یا کنترلی وجود ندارد.

مسابقات اسکیدجورینگ اسب‌سواری در سراسر جهان برگزار می‌شود، از جمله در لهستان و روسیه.

مسابقات در زاکوپانه لهستان، سال ۲۰۱۴

اسکیدجورینگ موتوردار

در دهه ۱۹۵۰، کشیدن اسکی‌بازها توسط خودروها و موتورسیکلت‌ها بسیار محبوب بود و در فیلم «خطرناک‌ترین ورزش جهان» محصول سال ۱۹۵۴ به تصویر کشیده شد. اسکیدجورینگ موتوردار برای مدتی از محبوبیت افتاد، اما اخیراً در لتونی، اتریش و آلاسکا دوباره احیا شده است.

https://www.youtube.com/watch?time _continue=3&v=fJessYxu8CE

مهم‌ترین رویداد اسکیدجورینگ موتوردار: مسابقه آرکتیک‌من کلاسیک. این رقابت شامل تیم‌هایی از دو ورزشکار حرفه‌ای است - یک اسکی‌باز و یک راننده اسنوموبیل.

آرکتیک‌من یکی از دشوارترین مسابقات اسکی در جهان است. اسکی‌باز در ارتفاع ۵۸۰۰ فوت شروع می‌کند و در کمتر از دو مایل به پایین دره باریکی با افت ارتفاع ۱۷۰۰ فوت می‌رسد، جایی که با شریک خود که راننده اسنوموبیل است ملاقات می‌کند.