Rower wodny

Wodolot na hydroplanach Jednym z najciekawszych sposobów poruszania się po wodnej tafli za pomocą siły mięśni człowieka jest aquaskipper. Z oddali można go uznać za rower, który w niewytłumaczalny sposób porusza się po powierzchni wody. Przy bliższym spojrzeniu okazuje się, że nie ma on pedałów odpowiadających za obracanie jakiegokolwiek napędu ani, co najbardziej zaskakujące, pływaków nadających mu wyporność. Jak więc ta konstrukcja, dość ciężka sama w sobie, a dodatkowo z osobą na pokładzie, utrzymuje się na wodzie i rozwija całkiem sporą prędkość?

Dlaczego się porusza i nie tonie?

Aquaskipper - wodna hulajnoga Konstrukcja aquaskippera (często nazywanego również „aqua-gliderem”) na pierwszy rzut oka jest bardzo prosta.

Szeroka platforma na stopy jest sztywno połączona z głównym tylnym skrzydłem za pomocą dwóch podpór. Od platformy wychodzi do przodu rurowa rama zakończona głowicą sterową, bardzo przypominającą tę w rowerze.

Poprzeczka kierownicy przechodzi w „bukszpryt”, który połączony jest przegubowo z wygiętym wspornikiem przedniego stabilizującego skrzydła. Nieco przed przednią płaszczyzną umieszczony jest wspornik z „łamaczem fal” – laminarną płytą ślizgową.

Elastyczność konstrukcji zapewnia łukowa sprężyna polimerowa zamocowana między „bukszprytem” a wspornikiem przedniego skrzydła. I to właściwie wszystko.

Niektóre modele są uzupełniane pływakami, które podczas jazdy nie są wykorzystywane, a służą jedynie do zwiększenia wyporności przewróconego aquaskippera.

Cała konstrukcja wykonana jest zwykle z lekkich stopów aluminium, jednak waga tej wodnej hulajnogi wciąż wynosi około 12 kilogramów. Jak więc utrzymuje się na wodzie i wykonuje ruch postępowy?

Jest to klasyczny przykład zastosowania bioniki – nauki przenoszącej zasady podpatrzone u natury do praktycznego zastosowania i technicznej realizacji.

Dlaczego ptaki nie spadają podczas lotu? Dzięki sile nośnej rozpostartych skrzydeł. Skoro jest to możliwe w powietrzu, to z pewnością powinno działać w środowisku ciekłym, które jest setki razy gęstsze od powietrza.

Jakie mechanizmy pozwalają wodnym ssakom, takim jak delfiny czy wieloryby, rozwijać ogromne prędkości? Osiągają to, zmieniając kąt natarcia swoich potężnych „skrzydeł” – horyzontalnych płetw ogonowych. Na tych samych zasadach działa aquaskipper.

Pilot obsługujący ten pojazd wykonuje rytmiczne skokowe ruchy, przenosząc obciążenie z nóg na tylne skrzydło.

Pianka neoprenowa Sargan Do uprawiania sportu na wodzie w chłodniejszych warunkach przyda się pianka neoprenowa Sargan .

Nie musisz już szukać filmów o snowboardzistach i narciarzach. Listę najlepszych znajdziesz na tej stronie .

Ewolucja aquaskippera

Trampofoil - przodek aquaskippera Pierwsze prace nad takim sposobem przemieszczania się po wodzie prowadził szwedzki konstruktor Alexander Sahlin w latach 90. XX wieku.

Efektem jego pracy był pojazd nazwany „trampofoil”, opatentowany i zaprezentowany publicznie w 1993 roku.

Zasada działania trampofoila jest taka sama, jak opisana powyżej. Różnica polega na tym, że wymaganą elastyczność konstrukcji zapewniała nie przegubowa łączność i sprężyna, lecz wygięta elastyczna rama, która wymagała od pilota znacznego wysiłku fizycznego podczas poruszania się.

Takie „rowery wodne” szybko zyskały popularność i przez długi czas były produkowane seryjnie. Czasami można je spotkać nawet dzisiaj.

Aquaskipper ze sprężyną łukową, stworzony w 2007 roku, okazał się lżejszy dzięki zmniejszeniu masy ramy oraz bardziej elastyczny. Pozwoliło to na popularyzację tej metody poruszania się po wodzie wśród szerokiego grona entuzjastów.

Aquaskippery są produkowane w dużych seriach i łatwo je nabyć, tym bardziej że ceny znacznie spadły – można znaleźć model za około 11–12 tysięcy rubli.

Pumpabike Rozwinięciem tej koncepcji było powstanie „pumpbike’a”. Model ten, opatentowany w 2003 roku przez południowoafrykańskiego inżyniera i wynalazcę Mike’a Puzeya, różni się nieco wyglądem i konstrukcją, ale zasada działania pozostaje identyczna.

W pumpbike’u zamiast ramy zastosowano szeroką plastikową deskę, do której sztywno przymocowano kolumnę kierownicy. Platforma dla nóg pilota jest wyposażona w strzemię, co nie tylko zwiększa komfort, ale także pozwala zwiększyć efektywność.

Ciekawy jest również mechanizm zmiany kąta natarcia głównego skrzydła – zamocowany jest na sprężynowym zawiasie bezpośrednio przy miejscu mocowania podpór skrzydła do platformy.

Ogólna konstrukcja pumpbike’a jest nieco bardziej skomplikowana niż zwykłego aquaskippera, co wpływa na jego cenę. Jednak to właśnie na tej, najbardziej szybkiej wersji ustanowiono absolutny rekord prędkości dla tego typu urządzeń (32,19 km/h).

Technika jazdy na aquaskipperze

Aquaskipper Nie należy zakładać, że aquaskipper to urządzenie, na którym można po prostu „usiąść i jechać”. Nauka korzystania z tego sposobu poruszania się po wodzie może wymagać pewnej wprawy i znacznego wysiłku. Jednak po około godzinie ćwiczeń większość nowicjuszy zaczyna samodzielnie się poruszać.

Najlepiej rozpocząć ruch z pomostu wzniesionego nad wodą na wysokość 0,5 metra. Aby utrzymać się na wodzie i uzyskać ruch postępowy, aquaskipperowi potrzebny jest początkowy impuls.

Pilot stawia jedną nogę na platformie, opuszcza przednie skrzydło do poziomu wody i odpycha się drugą nogą od podpory. Minimalna prędkość startowa, która pozwala utrzymać aquaskipper na wodzie, wynosi około 8 km/h.

Nurkowanie na Phuket Nurkowanie na Phuket oraz w innych najciekawszych miejscach do nurkowania na całym świecie opisano na naszej stronie.

Być może zainteresuje cię lista najlepszych filmów o parkourze. W takim razie odwiedź tę stronę .

Jak pokonać lęk wysokości? Czytaj tutaj

Po nadaniu początkowego ruchu druga noga również ustawiana jest na platformie. Pilot zaczyna wykonywać skaczące ruchy, rozkładając obciążenie na tylną platformę (do 80%) oraz na przednie skrzydło (20%).

Lekki nacisk na kierownicę powinien nieco poprzedzić główne naciśnięcie na tylne skrzydło. Jeśli start się powiedzie, aquaskipper zaczyna nabierać prędkości.

Skoki należy wykonywać, stojąc na palcach. Aby poruszać się z małą prędkością, skoki powinny być częste i wykonywane z niewielkim wysiłkiem. Aby osiągnąć większą prędkość, energia jest aplikowana rzadziej, ale z głębszą amplitudą.

Jednym z najczęstszych powodów początkowych niepowodzeń jest nierównomierne rozłożenie masy ciała pilota. Pod żadnym pozorem nie należy zbyt mocno opierać się na kierownicy – główny ciężar powinien spoczywać na platformie.

Skręty wykonuje się za pomocą kolumny kierowniczej oraz lekkiego przesunięcia środka ciężkości ciała pilota.

Po pierwszych niepowodzeniach nie należy wpadać w panikę – technika wprawy w korzystaniu z aquaskippera na pewno przyjdzie z czasem. Jeśli korzystamy z kamizelki ratunkowej, nieudane próby nie niosą ze sobą większego zagrożenia – konstrukcja urządzenia zapewnia wyporność dodatnią, dzięki czemu łatwo je odholować do miejsca startu.

Nie należy oczekiwać od samego początku długich przejażdżek „z wiatrem we włosach” – pływanie na aquaskipperze jest bardzo podobne do treningu na siłowni. Niedoszkolony pilot prawdopodobnie nie utrzyma się na wodzie dłużej niż kilka minut.

Na wideo: jak zmontować i jeździć na aquaskipperze

https://www.youtube.com/watch?v=ZeKz-EnGNFs

Wyścigi na czas czy pokonywanie dużych dystansów są dostępne tylko dla dobrze wytrenowanych sportowców. Jednak pływanie na takim „rowerze wodnym” angażuje praktycznie wszystkie grupy mięśni, co czyni aquaskipper doskonałą formą fitnessu.

Rekord w pływaniu na długim dystansie na aquaskipperze wynosi obecnie 11,2 kilometra.

Postęp technologiczny nie stoi w miejscu, a obecnie dostępny jest ulepszony model mini-środków transportu na hydrofilach – „hydroglider”. To urządzenie łączy w sobie elementy skrzydłowego aparatu i kierownicę aquaskippera, deskę surfingową oraz napęd elektryczny, umożliwiając poruszanie się z prędkością do 40 km/h przez ponad dwie godziny. Jednak to już zupełnie inna historia.